Նոյեմբերի 12-ին «Հրեշտակ Տեառն» աղոթքը կարդալուց առաջ՝ Ն. Ս. Ֆրանցիսկոս Սրբազան Քահանայապետը խորհրդածեց տասը կույսերի առակի շուրջ, ովքեր «կանչված էին փեսային ընդառաջ գնալու համար» (Մտթ. 25,1-13):

Մեր ամբողջ կյանքը հարսանեկան խնջույքի նախապատրաստություն է, երբ մենք դուրս կգանք Փեսային՝ Հիսուսին դիմավորելու համար: Սակայն առակն ասում է, որ կույսերից հինգը իմաստուն են, իսկ մյուս հինգը՝ հիմար: Եկե՛ք հասկանանք, թե որն է իմաստությունն ու անմտությունը, շարունակեց Նորին Սրբությունը:

Բոլոր հարսնաքույրերը ներկա են խնջույքին, որպեսզի դիմավորեն փեսային, քանզի հենց դա է նրանց նպատակը. ճիշտ այնպես, ինչպես և մենք ենք ցանկանում, որ մեր կյանքը երջանիկ ընթացք ունենա: Հետևաբար, իմաստության և հիմարության միջև տարբերությունը բարի մտադրությունների ու ճշտապահության մեջ չէ, որովհետև բոլոր տասը կույսերն էլ՝ լապտերները ձեռքերին, ճիշտ ժամանակին տեղում էին և սպաում էին: Իմաստունների ու հիմարների միջև տարբերույթունն այն է, թե նրանք ինչպես էին պատրաստվել հանդիպմանը, ընդգեց Սրբազան Քահանայապետը.

«Առակում ասվում է, որ «իմաստունները իրենց լապտերների հետ միասին ամաններով ձեթ վերցրին» (տես՝ Մտթ. 25,4), իսկ հիմարները, ընդհակառակը, չվերցրեցին: Ահա, հենց սա է տարբերությունը: Իսկ ի՞նչ է բնորոշ ձեթին: Այն անտեսանելի է, քանի որ գտնվում է լապտերի ներսում և աչքի չի ընկնում, սակայն առանց նրա լապտերը չի լուսավորում»:

Եկե՛ք նայենք ինքներս մեզ և տեսնենք, որ մեր կյանքը նույնպես գտնվում է այդ վտանգի մեջ, շարունակեց Նորին Սրբությունը. այսօր մենք մեծ ուշադրություն ենք դարձնում արտաքին տեսքին, մեզ համար կարևոր է պահպանել մեր կերպարն ու լավ տպավորություն գործել ուրիշների վրա: Սակայն Հիսուս ասում է, որ կյանքի իմաստությունը լրիվ այլ է. պետք է հոգ տանել անտեսանելիի մասին, որն ավելի կարևոր է, քանի որ այն մեր ներսում է: Դա հոգատարություն է ներքին կյանքի մասին, որը նշանակում է կարողանալ կանգ առնել և լսել սրտի ձայնը, հետևել մտքերին ու զգացմունքներին։ Դա նշանակում է լռել ու ականջ դնել: Դա նշանակում է քիչ ժամանակ վատնել հեռախոսի «մեջ» լինելու վրա՝ տեսնելու համար այն լույսը, որ կա ուրիշների աչքերում, մեր սրտերում, դեպի մեզ ուղղված Աստծո հայացքում: Դա նշանակում չընկնել ավելորդ ակտիվության թակարդի մեջ, այլ ժամանակ տրամադրել Տիրոջը, լսել Նրա Խոսքը, երկրպագել Նրան, ընդգծեց Սրբազան Քահանայապետը:

Ավետարանը ճիշտ խորհուրդ է տալիս. մի՛ անտեսեք ներքին կյանքի յուղը՝ «հոգու յուղը», որը կարևոր է պատրաստել», – ընդգծեց Նորին Սրբոությունը: Այս առակում մենք տեսնում ենք, որ կույսերն արդեն իսկ ունեն լապտերներ, սակայն նրանք պետք է յուղի պաշար ունենային. պետք է գնալ վաճառողների մոտ, գնել և լցնել լապտերի մեջ (տես՝ Մտթ. 25,7-9): Դա վերաբերում է նաև մեզ, որովեհտև ներքին կյանքը չես կարող հանպատրաստից ստեղծագործել, քանի որ խնդիրը չի վերաբերում մի հարցի, որը կարելի է մեկընդմիշտ լուծել: Ներքին կյանքը պետք է պատրաստել ամեն օր, հետևողականությամբ, ամեն օր ժամանակ տրամադրել նրան, ինչպես դա արվում է ամեն մի կարևոր գործի համար:

Խորհրդածության ավարտին Նորին Սրբությունը կոչ արեց բոլորին մտածել հետևյալ հարցերի շուրջ. մենք ինչի՞ ենք պատրաստվում մեր կյանքում այս պահին: Գուցե որոշակի խնայողություններ ենք հետ գցում՝ նոր տուն կամ ավտոմեքենա գնելու համար: Դա շատ լավ է: Սակայն արդյոք մենք մտածո՞ւմ ենք, որ պետք է ժամանակ հատկացնել նաև սեփական սրտի խնամքին, աղոթքին, ուրիշներին և Տիրոջը ծառայելուն, Ով կյանքի նպատակն է: Կարճ ասած, արդյո՞ք մենք հոգ ենք տանում մեր հոգու յուղի մասին, որպեսզի այն բավականաչափ լինի մեր լապտերներում:

«Թո՛ղ Սուրբ Կույս Մարիամն օգնի մեզ պահպանել մեր ներքին կյանքի յուղը»:

Վատիկան Նյուզ, ռուսական բաժին

Թարգմանեց՝ Նարիա Բաղդասարյանը