2025թ. փետրվարի 25-ին` Ղեւոնդյանց քահանայից տոնը Հայ Կաթողիկէ Սրբոց Նահատակաց Մայր Տաճարում նշվեց Սուրբ Պատարագով, որը մատուցվեց ձեռամբ Առաջնորդ Հայր Արհ. Տ. Գեւորգ Արքեպս. Նորատունկյանի եւ առընթերակայությամբ Գերպ. Հ. Ներսես Վրդ. Գալստյանի եւ Գերպ. Հ. Հովհաննես Վրդ. Մելիքյանի, եւ ներկայությամբ Առաջնորդության համայնքներում ծառայող վարդապետների եւ քահանաների, Անարատ Հղության առաքինազարդ միաբան քույրերի եւ հավատացյալների։ Սրբազան Հայրն իր քարոզում եղբայրակից քահանաներին եւ քույրերին հրավիրեց խորհրդածել Ղեւոնդյանց եւ Վարդանանց միասնականության խորհրդի մասին` որպես Եկեղեցու սինոդականության սկզբունքի հայկական հնագույն արտահայտության, մի համերաշխություն, որը պսակվեց նահատակությամբ վասն հաւատոյ եւ հայրենեաց.

<<Ղևոնդեան քահանաները եկեղեցական շարքն է հայ ժողովրդի, եկեղեցականների թևն է, իսկ Վարդանանք՝ աշխարհականների, հավատացյալների թևն է: Բարոյականը մենք համառոտեցինք երկու բառով՝ վասն հաւատոյ և վասն հայրենեաց: Եթե կրոնի, հավատքի պաշտպանություն էր, աշխարհական դասը՝ հավատացյալներն առանձին, պիտի չկարողանային գլուխ հանել այդ պատերազմից: Իսկ եթե հայրենիքի համար էր պայքարը, միայն եկեղեցականը պիտի չկարողանար առանձին: Եվ աշխարհականը պիտի չկարողանար առանձին: Ու այսպես հայ բանակն ունեցավ մեր հայ ժողովրդի ավագանին: Ընդհանրական Եկեղեցին հազար հինգ հարյուր տարի անց նույն բանին պիտի գնար, բայց նույն բառերը պիտի չգործածեր, ա՛յլ բառեր պիտի գործածեր: Ո՞ր բառն է, որ ավելի շատ է գործածվում  այս վերջին երկու տարիներին Կաթողիկէ Եկեղեցու մեջ, մի բառ, որն ի նկատի ունի աշխարհական և եկեղեցական դասը միասին … Դա <<Սինոդոս>> բառն է։ Ուրեմն, մենք սինոդոսականություն ունեցել ենք արդեն 5-րդ դարում: Եթե պարզապես աշխարհագրական տարածքի համար չէր մեր պատերազմը, եթե բարոյականի, հավատքի համար էր, ուրեմն պետք էր միասին լինել… մարտահրավե՛րն էր, որ բոլորին կողք կողքի բերեց: Ու այդպես եկեղեցականները գլխավորեցին աշխարհական դասին՝ զինվորներին, և միասին պատերազմի դաշտ գնացին: Սուրը զինվորի ձեռքում էր, իսկ եկեղեցականների ձեռքում՝ Խաչը: Սուրը և Խաչը միասին, և անհնար է երկուսին միասին հաղթել: Սրին առանձին կարելի է հաղթել՝ թվով, Խաչին էլ կարելի է հաղթել, երբ անհավատությունն է մուտք գործում>>:

Ղեւոնդյանց քահանաների եւ Վարդանանց միասնականությունը դարերի հոլովույթի մեջ օրինակելի է մնում հայ ժողովրդի կյանքում. հոգեւորականը եւ աշխարհականը միայն  մեկմեկու թիկունք դառնալով կարող են հաղթահարել ներկայիս հոգեւոր, բարոյական եւ սոցիալական մարտահրավերները, վստահ է Առաջնորդ Հայրը։ Ավելին, նա իր բոլոր քահանայակից եղբայրներին համարում է ղևոնդներ․

<<Յուրաքանչյուրն իր փոքրիկ գյուղի մեջ մի Ղևոնդ է, որը պայքարի մեջ է մտած՝ հավատքը պաշտպանելու համար, ձեր պաշտպանելու տկարություններից, օտարամուտ նորություններից, անբարոյականությունից>>։

Սրբազան Հայրը ղևոնդներ է համարում նաև միաբան քույրերին, ում գոյությունը և ծառայությունը հարստություն և հոգի է Եկեղեցու համար։

Սուրբ Պատարագից հետո եղբայրական մթնոլորտում տեղի ունեցավ սիրո ճաշ եւ ապա` քահանայական ժողով, որտեղ քննարկվեցին Առաջնորդության առջեւ ծառացած մի շարք հարցեր։ Վերջում Առաջնորդ Հայրը խնդրեց Ղեւոնդյանց քահանաների բարեխոսությունը` Առաջնորդության բոլոր քահանաների համար եւ նրանց ուղարկեց շարունակելու իրենց ծառայությունը ի փառս Աստծո։

Դիվան Առաջնորդության Կաթողիկէ Հայոց
25.02.2025թ.