• Երբ խնդիրները դառնում են հնարավորություններ.Քահանայապետի խոսքը Լեհաստանի իշխանություններին

    «Երկխոսություն չի կարող տեղի ունենալ, եթե յուրաքանչյուր կողմ չի հիմնվում իր սեփական ինքնության վրա»


    28 հուլիսի, 2016թ.

    Հռոմի Ֆրանցիսկոս Պապը կեսօրին ժամանեց Լեհաստան՝ հանդիպելու ԵՀՕ-2016- մասնակից երիտասարդներին և այցելություններ կատարելու Լեհաստանի մի քանի բնակավայրեր ու սրբավայրեր: Այցելության առաջին հանգրվանը հանդիպումն էր Լեհաստանի նախագահի և պետական մարմինների ներկայացուցիչների հետ: Ահա՛ մի հատված նրա ողջույնի խոսքից.

     

    «Պարոն Նախագահ, հարգարժան ղեկավարներ, ականավոր դիվանագիտական կորպուսի անդամներ, համալսարանի ռեկտորներ, տիկնայք և պարոնայք,

     

    ես առաջարկում եմ հարգալից ողջունել Նորին Գերազանցություն Նախագահին, և շնորհակալություն հայտնել նրան` ջերմ ընդունելության և բարի խոսքերի համար: Ես ուրախ եմ ողջունել Կառավարության ու Խորհրդարանի հարգարժան անդամներին, Համալսարանի ռեկտորներին, տարածաշրջանային և քաղաքային իշխանություններին, ինչպես նաև՝ Դիվանագիտական Կորպուսի և այլ իշխանությունների ներկա անդամներին: Սա իմ առաջին այցն է դեպի կենտրոնական-արևելյան Եվրոպա և ես ուրախ եմ այն սկսել Լեհաստանից՝ անմոռանալի Հովհաննես Պողոս 2-րդի հայրենիքից, ով ԵՀՕ-ի նախաձեռնողն ու խթանողն է: Հովհաննես Պողոս 2-րդ Պապը սիրում էր խոսել Եվրոպայի մասին, որը, նրա խոսքերով, «շնչում է երկու թոքերով»: Նոր եվրոպական հումանիզմի իդեալը ոգեշնչվում է այդ երկու թոքերի ստեղծագործական և համակարգված  շնչով, որը, ընդհանուր քաղաքակրթության հետ միասին, քրիստոնեության մեջ ունի իր խորը արմատները:

     

    Հիշողությունը լեհ ժողովրդի խորհրդանիշն է: Ես միշտ տպավորված եմ եղել Հովհաննես Պողոս Պապի պատմության կենդանի զգացումով: Ամեն անգամ, երբ նա  խոսում էր ինչ-որ մի ժողովրդի մասին, նա սկսում էր իր խոսքը նրանց պատմությունից, որպեսզի ի ցույց դներ նրա մարդկային հարստությունն ու հոգևորականությունը: Սեփական ինքնության գիտակցումը, ազատ որևէ գերազանցության հավակնություններից, անփոխարինելի է սեփական մարդկային, սոցիալական, քաղաքական, տնտեսական և կրոնական ժառանգության հիմքի վրա ազգային համայնք ստեղծելու, և այդպիսով ոգեշնչելով հասարակական կյանքն ու մշակույթը,  ավանդույթի հանդեպ մշտական հավատարմության  և, միևնույն ժամանակ, նորացման և գալիքի հանդեպ բաց լինելու ոգով: Այս իմաստով, վերջերս դուք տոնեցիք Լեհաստանի մկրտության 1050-րդ տարելիցը: Այն իսկապես ազգային միասնության մի հզոր պահ էր, որը վերահաստատեց, որ ներդաշնակությունը, նույնիսկ բազմազան կարծիքների պայմաններում, վստահելի ուղի է` հասնելու լեհ ժողովրդի համընդհանուր բարօրությանը…

     

    Լեհ ժողովրդի վեհությունը ցույց է տրվում  նրանով,  թե ինչպես  մարդ կարող է դաստիարակել  լավ հիշողություններ, իսկ վատը թողնել ետևում: Այն պահանջում է ամուր  հույս ու վստահություն՝ այն Մեկի նկատմամբ, ով առաջնորդում է ժողովուրդների ճակատագրերը, բացում է փակ դռները, խնդիրները դարձնում է հնարավորություններ և  անհուսալի թվացող իրավիճակներից ստեղծում է նոր սցենարներ: Սա ակնհայտ է դառնում Լեհաստանի սեփական պատմական փորձից: Փոթորիկներից և մութ ժամանակներից հետո, ձեր ժողովուրդը, վերականգնելով իր արժանապատվությունը, կարելի է ասել, նման է հրեաներին, ովքեր վերադառնում էին Բաբելոնից. «Մենք նմանք ենք նրանց, ովքեր երազում են մեր բերանը ծիծաղով լցվեց և մեր լեզուն ուրախությունից ցնծաց» (Սղմ. 126:1-2): Արձանագրած առաջընթացի մասին իրազեկությունը և նպատակներին հասնելու ուրախությունը իրենց հերթին դառնում են ներկայիս մարտահրավերներին դիմակայելու ուժն ու խաղաղությունը: Սրանք  կոչ են անում ճշմարտության քաջությանը և մշտական բարոյական նվիրումին` ապահովելով, որ  որոշումներն ու գործողությունները, ինչպես նաև մարդկային հարաբերությունները, միշտ հարգալից լինել անձի արժանապատվության հանդեպ: Սրա մեջ է ներգրավված գործողության ամեն մի ոլորտ` ներառելով տնտեսությունը, բնապահպանական հարցերը և գաղթականության բարդ երևույթը…»

Օրացույց

Օրացույց