21 մարտի, 2016թ․

 2016թ․ մարտի 20-ին Կաթողիկէ Եկեղեցին նշեց Ծաղկազարդի տոնը, որը նվիրված է Հիսուս Քրիստոսի` Երուսաղեմ հաղթական մուտքի խորհրդին։ Հայ կաթողիկէ բոլոր համայնքներում մատուցվել է Սբ․ Պատարագ և կատարվել ծեսով նախատեսված այլ արարողությունները։

Գյումրիի Սրբոց Նահատակաց Կաթողիկէ աթոռանիստ մայր տաճարում նախ  կատարվեց  երեկոյան ժամերգություն և Անդաստանի կարգ, յընթացս որի օրհնվեցին աշխարհի չորս կողմերը, ըստ ծիսակարգի։ Ապա  մատուցվեց Սուրբ և Անմահ պատարագ՝ ձեռամբ Արժ. Տեր Գրիգոր ավ․ քհն․ Մկրտչյանի:

Քարոզի ժամանակ Տեր Գրիգորն ասաց հետևյալը․ 

«Սիրելի՛ հավատավոր ժողովուրդ, ահա ետ մնացին  Քառասնորդաց շրջանի օրերը և այսօր ամբողջ Հայաստանեայց սուրբ եկեղեցիների մեջ նշում ենք մեր Տիրոջ Հիսուս Քրիստոսի  գալուստը դեպի Երուսաղեմ: Եվ վաղվանից արդեն մտնում ենք  մի շատ կարևոր շրջան, մեկ շաբաթյա շրջան, որը կոչվում է Ավագ շաբաթ: Զաքարիան շատ տարիներ առաջ նույն խոսքերով  մարգարեացել է, որ Տերը պիտի մտնի Երուսաղեմ՝ էշի վրա նստած,  և ամբոխը նրան պիտի դիմավորի՝ որպես մի  նոր  թագավոր»։

Մինչ այս խորհդին անցնելը Տեր Գրիգոր ավ․ քհն․ Մկրտչյանը հավատացյալներին հիշեցրեց հրեա ժողովրդի  ելքը Եգիպտոսից դեպի Ավետյաց երկիր:

«Դուք Ծննդոց գրքում հիշում եք, որ երբ ժամը հասավ, Աստված Մովսեսի միջոցով  հրահանգեց հրեա ժողովրդին, որ յուրաքանչյուր հրեա պիտի մեկ գառ  մորթի՝ որպես Եգիպտոսից դեպի Ավետյաց երկիր ելքի խորհրդանիշ և այդ գառան թափված  արյունով  պիտի ներկեին իրենց տան դռները, որպեսզի մահը չմոտենար այդ դռներին : Եվ սա կոչվում է Զատիկ, այսինքն՝ ելք:  Եվ այդ ամենը կատարվեց հրեական զատիկից հինգ օր առաջ: Եվ Հիսուսն էլ հետևելով հրեական այդ սովորությանը՝ գալիս է Երուսաղեմ, նշելու համար  Զատիկը: Սակայն մեկ կարևորություն կա այստեղ, եթե  ժամանակին Աստված հրեա ժողովրդին խրատ է տալիս վերցնել մեկ տարեկան գառ և մորթել, ապա այս  պարագայում Գառը ինքն է, որ գալիս է մորթվելու և արյունը հեղելու մարդկության բոլոր մեղքերի թողության համար: Ավետարանում մեջ շատ անգամ ենք տեսնում, թե հրեա ժողովուրդը  ինչպես  է փորձում սպանել Հիսուս Քրիստոսին, սակայն ամեն անգամ նա հեռանում է, որովհետև դեռ ժամանակը չի հասել: Այս անգամ Հիսուս ինքն է կամավոր գալիս մորթվելու …»

Տեր Գրիգորը ապա հավատավոր ժողովրդի հետ կիսվեց տոնի խորհրդի մասին իր մտքերով .

«Հիսուս, երբ մտավ Երուսաղեմ, ամբողջ քաղաքը դղրդում էր մարդկանց այդ կանչերից, գոչյուններից, մարդիկ իրենց շորերը հանում և փռում էին ճանապարհի եզերքին, որտեղից, որ Հիսուսն անցնելու էր: Եվ հետո մենք տեսնում ենք, որ Ավագ Հինգշաբթի օրը այս նույն մարդիկ Քրիստոսի զգեստներն են հանում նրա վրայից, մենք տեսնում ենք, թե  ինչպես Հիսուս,երբ մտնում է Երուսաղեմ, մարդիկ ձիթենու ճյուղերը  շաղ էին տալիս գետնի վրա, սակայն նույն Հինգշաբթի օրը մենք տեսնում ենք, թե ինչպես այդ նույն մարդիկ Քրիստոսին խփում էին այդ նույն ճյուղերով: Մենք տեսնում ենք, որ Քրիստոսին ասում են «Օվսաննա Դավթի որդուն», սակայն կարճ ժամանակ հետո մենք տեսնում ենք, թե ինչպես այդ նույն մարդիկ գոռում են  «Խաչ հանեք սրան ..․

Սիրելիներս, երբեք չի ավարտվում մեր կյանքը  այս աշխարհում, այլ մենք ենք, որ Քրիստոսի հետ պիտի միանանք։ Եվ այս է հրավերքը, չնմանվենք այս նույն հրեա ժողովրդին, ցնծությամբ  չընդունենք, ցնծությամբ չհանենք մեր շորերը, ծաղիկները, ճյուղերը և փռենք գետնին, այլ որ իսկական իմաստով ասենք թե Դու ես Քրիստոս, որ տալիս ես ինձ կյանք և պիտի տաս, պիտի միանաս ինձ  և ես պիտի միանամ քեզ: Եվ չնմանվենք  այդ նույն հրեա ժողովրդին, որ ցնծությամբ ընդունում է  Քրիստոսին  և հետո Խաչ հանում նրան» ։

Ծաղկազարդի օրը Գյումրիի հայ կաթողիկէ երիտարդաց միության անդամները եկեղեցին զարդարել էին  ուռենու ճյուղերով: Սբ․Պատարագից հետո օրհնվեցին ճյուղերը և  բաժանվեցին հավատացյալ ժողովրդին: