Ընդհանուր ունկնդրութիւնների շարքը՝ նուիրուած ընտանիքի թեմային, Նորին Սրբութիւնը աւարտում է երեխայի մասին վարդապետութեամբ: «Երեխաները հարստութիւն են մարդկութեան համար.նրանք մշտապէս մեզ յիշեցնում են Երկնքի արքայութիւն մտնելու անհրաժեշտ պայմանը՝ ինքներս մեզ չհամարել ինքնաբաւ, այլ օգնութեան, սիրո եւ ներման կարոտ».ահա՛ սա է Քահանայապետի այս ելույթի հիմնական առանցքը: Երեխաները մեզ յիշեցնում են, որ բոլորս էլ կարիքն ունենք խնամքի եւ բարի կամեցողութեան: Քրիստոս ինքն էլ անցաւ այդ տարիքային փուլը՝ մսուրից սկսելով: Տէրը խօսում էր երեխաներին հասկանալի լեզուով եւ փառք էր տալիս Տիրոջը, որ շատ ճշմարտութիւններ ծածկեց իմաստուններից եւ յայտնեց մանուկներին (հմմտ.՝Մտթ.11:25): Երեխաները յիշեցնում են մեզ, որ մենք մի՛շտ մանուկներ ենք, անգամ երբ ծնող ենք դառնում, պատասխանատու դիրքի ենք հասնում.այդ բոլորի յետեւում մանկան ինքնութիւնն է մնում: Սա յիշեցնում է անհերքելի այն փաստը, որ բոլորս էլ ստացել ենք մեր կեանքը՝ որպէս պարգեւ: Բայց հաճախ ապրում ենք այնպէս, կարծէս մե՛նք ենք մեր կեանքի տէրը, բայց իրականում արմատապէս կախեալ ենք: Երեխաներից սովորելու ամենամեծ բանը սա է՝ միշտ, կեանքի բոլոր վիճակներում յիշել, որ մենք մանուկ ենք:

 Շատ են այն գանձերը, որ երեխաներն են բերում մարդկութեանը, օրինակ՝ հօր եւ մօր, Աստուծոյ, Յիսուսի, Աստուածամօր հանդէպ անվերապահ, անկեղծ եւ ինքնաբուխ վստահութիւնը: Երեխայի ներքինը խաթարուած չէ կեղծիքով, երկդիմութեամբ: Երեխան ունի ադամական ժառանգուած մեղքը, եսասիրութիւն, բայց մաքուր է, դիւանագէտ չէ, ասում է այն ինչ զգում է: Երեխայի սիրտը քարացած չէ, նա ջերմութիւն է տալիս մարդկանց, չի կարող մարդկանց հետ վերաբերուել ինչպես առարկաների: Երեխան լալիս է, ծիծաղում անմիջականօրէն, մեզ նման կեղծ, անկեանք ծաղրածուի ժպիտ չունի…ամէն ինչ ինքնաբուխ է եւ բխում է սրտից, իսկ մենք փակել ենք մեր սրտերը եւ կորցրել ինքնաբուխ լինելու կարողութիւնը: Երեխաները կարող ենք մեզ սովորեցնել նորից լացել ու ժպտալ թարմութեամբ, առանց պայմանների: Այս ամէնի համար է, որ Յիսուս պատվիրում է.«Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, եթէ չդառնաք ու չլինէք մանուկների պէս, երկնքի արքայութիւնը չէք մտնի» (Մտթ., 18:3):

 Երեխաները երբեմն խնդիրներ ու մտայոգութիւններ էլ են բերում, բայց լաւ է ունենալ խնդիրներով եւ մտայոգութիւններով հասարակութիւն, քան թէ՝ մոխրագոյն հասարակութիւն՝ առանց երեխաների: Երբ ծնելիութեան մակարդակը հազիւ է հասնում 1 տոկոսի, կարող ենք ասել, որ դա մոխրագոյն հասարակութիւն է, որովհետեւ մնացել է առանց մանուկների, ասել է Սրբազան Քահանայապետը: