Սուրբ Կույս Մարիամի Վերափոխման տոնին գլխավորելով «Հրեշտակ Տեառն» աղոթքի ընթերցումը, Ն. Ս. Ֆրանցիսկոս Սրբազան Քահանայապետն ընդգծեց, որ Երկինք հասնելու «գաղտնիքը» սեփական փոքրության գիտակցումը և ծառայությունն է, որը միշտ բնորոշ է եղել Սուրբ Կույս Մարիամին:

Պատարագի ժամանակ ավելի զորեղ ու արտահայտիչ է հնչում Մարիամի «Մեծացուսցէ…»-ն, ընդգծեց Նորին Սրբությունը. «Գովաբանության այս օրհներգը կարծես Աստվածամոր «լուսանկարը» լինի: Մարիամն «ուրախացավ Աստծով, որ Նա նկատեց Իր ծառայի խոնարհությունը» (տես՝ Ղկ. 1,47-48): Կարևոր խոսքը խոնարհությունն է, հենց դա է Մարիամի գաղտնիքը, քանզի Նրա մեջ հենց դա նկատեց Աստված: Մարդու աչքը միշտ վեհություն է փնտրում և հեշտությամբ հիանում նրանով, ինչը գրավում է աչքերը: Սակայն Աստված չի նայում արտաքինին, Նա նայում է սրտին (տես՝ 1 Թագ. 16, 7) և հիացած է խոնարհությամբ, ընդգծեց Սրբազան Քահանայապետը. «Այսօր, նայելով Սուրբ Մարիամ Աստվածածնին՝ կարող ենք ասել, որ խոնարհությունը դեպի երկինք տանող ճանապարհ է»:

Աստված մեզ բարձրացնում է ոչ թե մեր ունակությունների, հարստության ու ճարտարության համար, այլ՝ հանուն մեր խոնարհության, ասաց Նորին Սրբությունը և առաջարկեց խորհել այն մասին, թե արդյոք մենք խոնարհ ենք.

արդյո՞ք մենք փնտրում ենք ճանաչում,

փորձու՞մ ենք ինքնահաստատվել,

գովասանքի՞ արժանանալ, թե ձգտում ենք ծառայել ուրիշներին:

Արդյո՞ք մենք լսում ենք, ինչպես Մարիամը, թե սիրում ենք խոսել և ուշադրություն գրավել: Արդյո՞ք մենք կարողանում ենք լռել, ինչպես Մարիամը, թե միշտ դատարկ խոսակցություններ ենք ունենում: Արդյո՞ք մենք գիտենք ինչպես նահանջել՝ վեճերից ու կռիվներից խուսափելու համար, թե պարտադիր պետք է պնդենք մեր սեփական կարծիքը՝ հաղթելու համար:

Մարիամն Իր փոքրությամբ առաջինն էր, որ ընդունվեց Երկինք:  Նրա հաջողության «գաղտնիքը» Իր իսկ փոքրության և աղքատ լինելու հանգամանքը գիտակցելն է: Միայն նա, ով ընդունում է իր ոչ ոք լինելը, կարող է Աստծուց ստանալ ամեն ինչ: Դրա համար անհրաժեշտ է ազատվել գաղափարներից, պատկերացումներից, ցանկություններից, որպեսզի հետո Աստված կարողանա մեզ լցնել Իրենով.

«Մարիամը լի է շնորհով՝ հենց խոնարհության շնորհիվ: Մեզ համար ևս խոնարհությունը մեկնակետ է, մեր հավատքի սկիզբը: Անհրաժեշտ է լինել հոգով աղքատ, այսինքն՝ զգալ Աստծո կարիքը: Ով լի է ինքն իրենով, Աստծուն տեղ չի տալիս, իսկ մենք հաճախ լի ենք հենց ինքներս մեզանով, սակայն նա, ով խոնարհության մեջ է, թույլ է տալիս Աստծուն մեծ գործեր կատարել»:

Իր «Աստվածային կատակերգության» մեջ Դանթեն Սուրբ Կույս Մարիամին անվանում է «ամենքից խոնարհ և վեհ»: Եվ պատմության մեջ այդ ամենախոնարհ ու վեհ էակը, ով առաջինն արժանացավ հոգով և մարմնով երկինք ընդունվելու շնորհին, սովորական կյանք էր վարում ընտանեկան օջախում, հիշեցրեց Սրբազան Քահանայապետը.

«Նրա օրերը, ով լցվեց շնորհով, տպավորիչ չէին, միապաղաղ էին և լուռ. արտաքուստ դրանց մեջ արտառոց ոչինչ չկար: Սակայն Աստծո հայացքը Նրան էր ուղղված՝ հիացած Նրա խոնարհությամբ, Իր աստվածային կամքին հնազանդվելուն, հիացած Նրա սրտի գեղեցկությամբ, որին երբեք մեղքը չէր դիպչել»:

Հենց սա՛ է հույսի մեծ ուղերձը մեզ, բոլոր նրանց համար, ում կյանքը միապաղաղ է, ով ծանր ժամանակներ է ապրում, ասաց Նորին Սրբությունը.

«Մարիամն այսօր հիշեցնում է, որ Աստված մեզ այդ փառահեղ ճակատագրի կոչն է անում: Սրանք պարզապես գեղեցիկ խոսքեր չեն: Դա ճշմարտությունն է: Դա հորինված գեղեցիկ ավարտ, բարեպաշտական պատրանք կամ կեղծ մխիթարություն չէ: Ո՛չ, սա իրականություն է՝ կենդանի և իսկական, ինչպես Աստվածամայրը: Եկե՛ք այսօր Նրան փառաբանենք, ինչպես սիրող երեխաներ, ուրախությամբ, սակայն խոնարհությամբ՝ ոգեշնչված այն հույսով, որ մի օր մենք Նրա հետ կլինենք երկնքում»:

Վատիկան Նյուզ, ռուսական բաժին

Թարգմ.` Նաիրա Բաղդասարյանը