Հունվարի 12 ընդհանուր ունկնդրության ժամանակ, որը նվիրված էր Սբ. Հովսեփ աշխատավորին, Ն. Ս. Ֆրանցիսկոս Սրբազան Քահանայապետը խորհրդածեց մարդկային աշխատանքի արժանապատվության և աշխատավորների իրավունքների պաշտպանության մասին, որոնք հաճախ են ենթարկվում տարբեր տեսակի սոցիալական անարդարության:

Պողոս VI սրահում դիմելով ուխտավորներին՝ Նորին Սրբությունն ընդգծեց, որ առաջին հազարամյակի սկզբին Պաղեստինում ատաղձագործի արհեստը ծանր աշխատանք էր համարվում, որը «մեծ շահույթ չէր ապահովում» և ըստ Նազարեթի բնակիչների ազնիվ աշխատանք չէր։ Հայրենակիցները վրդովվեցին, երբ «հյուսնի որդի» Հիսուսը սկսեց քարոզել և ուսուցանել սինագոգայում. «Որտեղի՞ց նրան այդպիսի իմաստություն և զորություն», – իրենք իրենց հարց էին տալիս Նազարեթի բնակիչները:

Հովսեփի շատ համեստ եկամուտը հաստատում է այն փաստը, որ Մարիամն ու Հովսեփը, Տաճարում ներկայացնելով փոքրիկ Հիսուսին, կարողանում են նվիրաբերել միայն «մի զույգ տատրակ կամ աղավնու երկու ձագ», ինչպես Տիրոջ Օրենքով սահմանված էր աղքատների համար: Խորհրդածելով Հովսեփի և Հիսուսի կյանքի մասին, Սրբազան Քահանայապետը խոսում էր «աշխարհի բոլոր աշխատավորների մասին», որոնց արժանապատվությունը ոտնահարվում է, հատկապես «նրանց, ովքեր տքնաջան աշխատում են հանքերում և գործարաններում», ոմանց շահագործում են՝ առանց ապահովագրության և կենսաթոշակի ընդունելով աշխատանքի, «աշխատանքի զոհերի» մասին, երեխաների մասին, որոնց ստիպում են աշխատել, նրանց մասին, ովքեր փոխանակման համար օգտակար բան են փնտրում աղբամաններում»։

Ղեկավարները պետք է ամեն մի մարդու իրենց հանապազօրյա հացը վաստակելու հնարավորություն տան, քանզի այդ վաստակը արժանապատվություն է պարգևում աշխատողներին, ընդգծեց Նորին Սրբությունը, հիշեցնելով, որ շատ երիտասարդներ, հայրեր և մայրեր շատ են տառապում գործազրկության պատճառով,  հաճախ աշխատանքի որոնումները դառնում են այնքան դրամատիկ, որ զրկում են կյանքի հույսից և իմաստից: Համավարակի այս պայմաններում շատերը կորցրեցին իրենց աշխատանքը, իսկ ոմանք էլ, չկարողանալով տանել ծանր բեռը, ինքնասպան եղան. «Այսօր ես ցանկանում եմ հիշել նրանցից յուրաքանչյուրին և նրանց ընտանիքներին», – ասաց Սրբազան Քահանայապետը, կոչ անելով հավատացյալներին լուռ աղոթել «այն մարդկանց համար, ովքեր հուսահատության մեջ են, քանի որ չեն կարողանում աշխատանք գտնել»:

Նորին Սրբությունն ընդգծեց, որ այսօր «ըստ արժանավույնս հաշվի չի առնվում այն ​​փաստը, որ աշխատանքը կյանքի բաղկացուցիչ մասն է, ինչպես նաև դեպի սրբություն տանող ճանապարհը»։ Աշխատանքը միայն ապրուստի միջոց չէ. «Այն նաև վայր է, որտեղ մարդիկ իրենք իրենց դրսևորում են, իրենց պիտանի են զգում և սովորում են կոնկրետության մեծ դասը, որն օգնում է հոգևոր կյանքում»:

Ցավոք սրտի, ընդգծեց Սրբազան Քահանայապետը, աշխատանքը հաճախ «սոցիալական անարդարության պատանդ» է դառնում և մարդկայնացման միջոց լինելու փոխարեն վերածվում է գոյութենական արվարձանի: Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է հարցնի ինքն իրեն. «Ի՞նչ տրամադրությամբ ենք մենք իրականացնում մեր ամենօրյա աշխատանքը։ Ինչպե՞ս ենք հաղթահարում հոգնածությունը: Արդյո՞ք մենք մեր գործունեությունը կապում ենք միայն մեր, թե՞ նաև այլ մարդկանց ճակատագրերի հետ»։

Նորին Սրբությունն ընդգծեց, որ «աշխատանքը մեր անհատականությունն արտահայտելու միջոց է, որն իր բնույթով կապված է հարաբերությունների հետ», ինչպես նաև «մեր ստեղծագործական միտքը դրսևորելու միջոց է», քանի որ ամեն ոք իր գործն անում է «իր ձևով», իր սեփական ոճով: «Հրաշալի է մտածել, որ Հիսուսն Ինքն այս արվեստը սովորել է Սբ. Հովսեփից», – ընդգծեց Սրբազան Քահանայապետը և հավելեց, որ այսօր մենք մի քանի հարցի առաջ ենք կանգնած.

«Ի՞նչ կարող ենք անել՝ աշխատանքի արժեքը վերականգնելու համար: Որպես Եկեղեցի մենք ի՞նչ ներդրում կարող ենք ունենալ՝ աշխատանքը տարրական շահույթի տրամաբանությունից ազատելու համար, որպեսզի այն դառնա մարդու հիմնարար իրավունքն ու պարտականությունը, որը դրսևորում և բարձրացնում է նրա արժանապատվությունը»:

Ունկնդրության ավարտին Նորին Սրբությունն աղոթեց Պողոս VI Պապի աղոթքը նվիրված Սբ. Հովսեփին, ով տքնաջան աշխատանքով վաստակում էր իր հացը:

Վատիկան Նյուզ, ռուսական բաժին,

Թարգմանեց՝ Նաիրա Բաղդասարյանը